Dionizy kwietniowy, ogród majowy i piekielne bułeczki:)

Czas powrócić do blogowego klepania:) Zacznę tak:

Pamiętnego sobotniego poranka (rzecz dzieje się 10 kwietnia), kiedy to ja jeszcze byłam w stanie błogiej nieświadomości, postanowiliśmy z vonZealem zabrać Dyzia naszego na przejażdżkę samochodową. Dyziek nie przepada za jazdą w samochodzie - nie, żeby mu niedobrze było i jakichś sensacyji żołądkowych dostawał, nie. Chłopak po prostu nie lubi wsiadać do tego środka transportu! Ot tak, bo nie i już. Jak już siedzi w aucie to jest w miarę ok, najczęściej po prostu idzie spać:). Ale z tym zmuszeniem go do wejścia do samochodu to jest cyrk prawdziwy, hehehe. Najczęściej muszę bydlątko moje 25-kilowe na ręce brać i siłą do wozu wkładać:):):) Dlaczego więc zdecydowaliśmy się poddać Dyzinka mojego małego stresowi związanemu z podróżą? Otóż postanowiliśmy zabrać chłopczyka futrzanego na wycieczkę na tak zwane stare śmieci, coby chłopiec mógł spotkać się ze starymi kolegami i wybiegać w parku, do którego kiedyś przychodził na bieganko codziennie:) Oj, dawno Dionizy taki zadowolony nie był:) No sami popatrzcie na ten uśmiechnięty pycholek:):)

Radości ze spotkania nie było końca:)

Poniżej na zdjęcie załapał się jeden z Dyziowych dobrych kumpli - Fin, seter irlandzki. Tutaj akurat Fin był nieco bardziej zainteresowany zawartością mojej kieszeni (mądry pies, to i pamiętał, że Dyziowa mama zawsze ciasteczka dla piesków ma ze sobą:)

Oj, zadowolony był mój futrzak bardzo:) Biegał i biegał i biegał... i w końcu się zmęczył:

A jak już się tak zmęczył, to trzeba było wracać do domu. I znowu Dyzia na ręce i sru... do samochodu. Nie za bardzo był zadowolny tym razem. Miny trzaskał takie:

No a potem wróciliśmy do domu, przeczytałam wiadomości i już nie było tak wesoło...

Moi drodzy, czy u was też czas tak pędzi, jak Formuła 1? Przecież to jest absolutnie niemożliwe co się dzieje! Dopiero co życzenia noworoczne składaliśmy, a tu już maj! Skandal!!! Ja nie wiem jak Wy, ale jak tak dalej będzie, to w tym tempie ja niedługo będę osiemdziesięcioletnią starowinką!!! Stanowczo protestuję! Oby tylko w sercu ciagle ten maj był hehehe:) Bo w ogrodzie to jest bezsprzecznie:

Wysiałam ostatnio nasionka kwiotecków różnych; maciejka tam była i groszek pachnący, astry i gipsówka... i teraz ciekawa jestem bardzo, czy coś mi wyrośnie, bo ptaszyska mi moje dzieła rozkopały i pewnie wydziobały co nieco:( Chociaż zauważyłam dzisiaj, że maciejka kiełkuje... Się zobaczy:)

Pomidorki rosną powolutku, rzodkiewka rośnie jak na drożdżach:).

Dionizy oczywiście również docenia wiosnę. Chodzi po ogrodzie, dogląda, ptaki wydziobywacze przepędza (choć czasem mu jakieś sprytnie umkną i wydziobią, czego nie powinny, hehehe) i kwiaty wącha:

a jak już się napracuje i nawącha, to... błogo zasypia:

A kiedy Dyziek śpi, wtedy ja się mogę próbować zakraść do kuchni i w spokoju cos upichcić. Chociaż zwykle psina doskonale wyczuwa kulinarne momenty, budzi się natychmiast, tupta do kuchni i zasiada obok mnie z miną zagłodzonego bidulka:) . Dyziek bowiem głodny jest potwornie i nieprzerwanie. Z tego też powodu niestety nieco się zaokrąglił i chyba musi iść na dietę...

A skoro już jesteśmy przy konsumpcji to wyznam wam, że ostatnio i mnie, i vonZeala strasznie bierze na ostre, z tym, że ja to ostre przegryzam czekoladkami, hehehe (na marginesie wyjaśniam, że w moim przypadku to ostre to po to, żeby moje kiełbie we łbie ze łba wygonić, a słodkie, żebym się zmierzła za bardzo nie zrobiła:) Na obiad dzisiaj przygotowałam danie z cyklu moich dań popisowych, czyli z działu pod tytułem "pipry z mamrami". Danie takie polega na wciepaniu do gara co nam tylko przyjdzie do głowy i posypania tego przyprawami, jakie nam tylko przyjdą do głowy:):). Dziasiaj był makaran alla burrito, że się tak światowo wyrażę, hehehe. Wpakowałam na patelnię mieloną wołowinę, przysmażyłam, dodałam przysmażoną wcześniej cebulkę i pieczarki (matko, jak ja lubię pieczarki!!!!), wciepałam do tego pozostałości sosu pomidorowego, który dwa dni wcześniej został wykorzystany do pizzy, trochę kukurydzy, po czym zasypałam to wszystko pieprzem, czosnkiem, papryką, bazylią, oregano i całą masą chili!!! No i te pipry z mamrami sru... na ugotowany (oczywiście al dente) makaron. Raaaany, jakie to dobre było... Zdjęć niestety nie ma, bo jak się zorientowałam, że fajnie by było pokazać na blogu, to talerze już wylizane były:(

A że chili mi było mało, to wymyśliłam, że bułeczki z chili upiekę. I upiekłam. Raaaany, jakie one dobre były:):):) Tym razem miałam głowę na karku i ku potomności bułeczki na fotografiach uwiecznione zostały. Proszę bardzo, podziwiajcie :):

Przepis? Proszę bardzo:

250 ml wody

50 ml mleka

około łyżki oleju (tudzież oliwy)

łyżeczka cukru

łyżeczka soli

450 g mąki

łyżeczka drożdży sypkich

i płatki chili (im więcej tym lepiej - ja dałam na oko, tak mniej więcej półtorej łyżeczki)

Wciepać to wszystko w takiej kolejności należy do maszyny chlebowej, ustawić na program do wyrabiania ciasta, włączyć maszynę i czekać.

Kiedy maszyna "zapipka", czyli jak da nam znać, że jej robota się już skończyła, wyciągamy ciasto, wyrabiamy krótko podsypując mąką, formujemy buły, kładziemy na blachę posypaną mąką, każdą bułe posypujemy jeszcze kilkoma płatkami chili, przykrywamy i zostawiamy do wyrośnięcia. Po około 15-20 minutach ładujemy buły do piekarnika na około 15 minut (temperatura hmmm.... z moim piekarnikiem to trudno powiedzieć, ale gdzieś tak około 220 stopni:)

Po tym czasie wyciągamy, wystudzamy (uwaga, proces wystudzania wymaga silnej woli!) i wchłaniamy:):):)

A na zakończenie muszę się jeszcze pochwalić. Jakiś czas temu przypadkowo zupełnie odkryłam taki oto blog. Niezwykle utalentowana osóbka pokazuje tam między innymi wykonywaną przez siebie biżuterię:) Dzieła sztuki to są po prostu! Ale do rzeczy. Ja nie wiem co się ostatnio dzieje, bo szczęścia w losowaniach nigdy, przenigdy nie miałam, a tu ostatnio co chwilę coś mi się trafia (szkoda tylko, że te miliony z Totka jeszcze do mnie nie trafiły). No i dzisiaj właśnie u tejże zdolniachy trafiły mi się takie cuda (zdjęcie zapożyczone z postu o candy):

W komentarzu / zgłoszeniu do tego candy napisałam, że jeśli przypadkiem mi się poszczęści to publicznie zobowiazuję się do ponownego przekłucia moich zarośniętych uszu:/ Wykrakałam sobie, hehehe. Ale dla takich śliczności warto będzie cierpieć, hehehehe:):):)

A teraz wszyscy, którzy nie znają jeszcze bloga SweetCandyDreams, prosze klikać na link i maszerować tam na-ten-tychmiast i ogłądać dzieła! I zazdrościć mi szczerze i ogromnie!!!

Buziolki długo-weekendowe przesyłam wszystkim, a ja idę sobie teraz poodwiedzać moje zaprzyjaźnione blogi, bo trochę się ostatnio opuściłam w przyjemnych obowiązkach:)