Imię dla kota, nieco modelingu i coś pysznego:)

Panna Kotta ma imię!!! Po wielogodzinnych burzliwych negocjacjach i dyskusjach, ale również po wzięciu pod uwagę zdania koleżanek bloggerek, kocie dziecię otrzymało jakże urokliwe imię:

Pushkin de la Moofka vonZeal vel Funia:)

A oto i Ona, polegująca na mojej (!!!) podusi Panna Dziedziczka, zadowolona ze swojego imienia:

Relacje Panny Pushkin z Dionizym układają sie bardzo poprawnie. Dziedziczka zaprzestała prychania na swojego starszego brata i obecnie zaintersowana jest znacznie bardziej merdającym Dyziowym ogonem. Póki co, Dionizy nie oponuje:) No, ale nic dziwnego - Dionizy jest niezwykle kulturalnym i dobrze ułożonym dżentelmenem, który z szacunkiem traktuje damy. 

Ponadto, koniecznie muszę się pochwalić, że dotarła wczoraj do mnie przesyłka od Justynki z blogu SweetCandyDreams z kolczykami, które wygrałam w jej Candy. Kolczyki są cudowne! Co tu dużo mówić - sa tak cudowne, że zapragnęłam je od razu założyć. Niektórzy uważni czytacze mojego bloga z pewnością już wiedzą, że deZeal miała niegdyś przekłute uszy (przez moją własna babcię - położną:)), nie mniej jednak przez ostatnie kilkanaście lat nie nosiła ona w uszach swych nic. Tym samym dziurki niestety co nieco zarosły. Ale że zapragnęłam założyć kolczyki, zaczęłam gmerać w moich uszach, wciskać kolczyki, próbować, i w końcu.... założyłam!!! No dumna z siebie byłam, jak nie wiem:) Efekt jest jednak taki niestety, że moje uszy nieco czerwone są obecnie i nijak nie nadają się do celów modelowo - pokazowych, hehehe. Ale tu z pomocą przyszedł vonZeal - osoba o dość barwnej przeszłości, której pamiątką są między innymi.... przekłute uszy:) Tym samym poniżej fotografia przestawiająca vonZeala z kolczykami:

Bardzo przepraszam za niespecjalnie ciekawą jakość powyższej fotografii, ale głupawka mnie taka nieprawdopodobna ogarnęła na widok vonZeala w kolczykach, że nijak skupić się nie mogłam na ustawieniach aparatu, hehehe. Mam nadzieję, że moja głupawka jest w pełni zrozumiała:)

A na zakończenie troszkę kulinarnie będzie, bo dobrą obiadokolację mieliśmy dzisiaj:) Duszonki!!! Oczywiście najlepiej smakują duszonki z ogniska, nie mniej jednak kiedy pogoda nie zachęca do rozpalania ogniska w ogrodzie (czy gdziekowiek indziej na wolnym powietrzu), można z powodzeniem przygotować je w piekarniku:) I bardzo dobrze, że można, bo to taka pycha, że nie wiem:) A do tego tak banalnie prosta....

Potrzeujemy ziemniaki, cebulę, kiełbasę i boczek/bekon. No i oczywiscie przyprawy (pieprz, wegeta, czerwona papryka, majeranek, oregano). Niektórzy dodają marchewkę - ja osobiście nie, bo nie lubię smaku marchewki w tego typu daniach, ale jak ktoś chce, to oczywiście proszę bardzo:)

Ziemniaki kroimy w plastry, podobnie zresztą jak i całą resztę. Następnie układamy warstwami w naczyniu wyłożonym folią aluminiową (błyszczącą stroną do środka). Ja zaczynam od położenia kilku plastrów boczku, na to idą ziemniaki, które dość chojnie przyprawiam, potem celbulka, kiełbasa i znowu boczek. I tak w kółko, aż naczynie się wypełni po brzegi:) Na samej górze powinny znaleść się ziemniaki i może plaster boczku.

Przykrywamy wszystko szczelnie folią, nakładamy pokrywkę i ładujemy do piekarnika na około godzinkę, no może  półtorej (temperatura około 200 stopni). A... zapomniałam dodać, że wartwy trzeba koniecznie dociskać, żeby się więcej zmieściło - jest to konieczne, ponieważ nieważne jak duży gar duszonek zrobimy, zawsze będzie za mało:)

I koniecznie trzeba pamiętać o jednym szczególe: podczas przygotowywania duszonek kota należy wywalić z kuchni:) W przeciwnym przypadku przygotowanie kolacji zajmie nam półtorej godziny, zamiast 20 minut:)

A poniżej danie już na talerzu. Być może prezentacja nie jest rodem z książki kucharskiej, ale musiałam się spieszyć z robieniem zdjęcia, bo duszonki znikają w tempie błyskawicznym:)

Smacznego:)