Wiosna w pełni i relaks w starym kinie

Wiosna, drodzy Państwo, zawitała u nas w pełnej krasie. Bez dwóch zdań. Codziennie pojawiają się nowe pączki:

nowe liście:

i nowe kwiateczki:

Robi się zielono. W ogrodzie pojawił się Pan Żaba. Dżentelmen ów zimę spędził pod warstwą liści, spod których parę dni temu wychylił łepek zwabiony wiosennymi promieniami słonecznymi...

No i generalnie byłby git, tylko... jakoś tak zimno się zrobiło. I przeziębiłam się :( Znaczy się katar mi się przyplątał, a jak deZeal ma katar, to hmmm.... ochoty na nic nie ma i humor do, za przeproszeniem, bani... A tak pięknie się zapowiadało, hehehe...

Jako że dopadło mnie pewnego rodzaju przesilenie późnozimowe / wczesnowiosenne (niepotrzebne skreślić) postanowiłam zrelaksować się jak za młodych lat: wskoczyć w mięciutki welurowy dresik, owinąć się mięciutkim polarkowym kocykiem i zasiąść przez starym polskim przedwojennym filmem z kubaskiem gorącej czekolady i... jakby tego było mało, pudełeczkiem (czy raczej pudłem) belgijskich czekoladek. Niestety, welurowego dresiku w mojej szafie nie udało się znaleść, filmoteka u nas spora, jednak przedwojennych polskich filmów w niej nie ma:(, telewizji POLONIA niestety nie odbieramy, a i bombonierki czekoladek jakoś brakło... 

Z braku laku dobry jednak kit. Zdecydowałam, że wyprawię vonZeala do pubu, bo przecież jedno co warto, to upić się warto w szynku na rynku wygłupić się warto... :) Dzieci - z jakich dziwnych, niezrozumiałych mi zupełnie i jakże niepodobnych do nich powodów, postanowiły iść spać o normalnej porze, aniołki kochane:) A ja, odziana w wygodne dzinsy i polarową bluzę, zaopatrzona w ogromny kubas gorącej czekolady oraz laptop, relaksowałam się oglądając fragmenty starych filmów i słuchając piosenek z tychże. Mój Boże, uwielbiam przedwojenne melodie... uwielbiem również inne melodie, które opierają się na więcej niż pięciu dźwiękach... ale te przedwojenne są takie... romantyczne i słodkie :)

No weźmy na przykład takiego Bodo...

Urodzony w 1899 roku z matki Polki i ojca Szwajcara, naprawdę nazywał się Bohdan Eugène Junod. Pseudonim swój utworzył od imienia swojego (Bohdan) i matki (Dorota). Nie został roztrzelany przez hitlerowców... 7 października 1943 roku zmarł w łagrze z głodu i wycieńczenia :( A śpiewał tak i tak. I może jeszcze tak :) Uwielbiam ten głos i akcent :)

A tutaj niezwykle przystojny, pierwszy amant Rzeczypospolitej, Aleksander Żabczyński. Piękny, nieco bezczelny uśmiech :)  i zniewalające spojrzenie... O proszę: 

Pamietacie tę piosenkę? Trudno zapomnieć, hehe. I jeszcze tę... A jak przyjemnie posłuchać tego?

A na zakończenie mój ulubiony... bo ja słabość mam do śmiesznych facetów, hehe.

Adolf Dymsza! Film z Dymszą (a nawet tylko piosenka) to dla mnie murowany dobry humor. No bo jak można się nie uśmiechać słuchając tego. Albo nie zrywać boków przy tym. I przy tym też. A tu moi drodzy to ja już ze śmiechu po prostu na twarz padam... no zobaczcie sami, o TU 

No i tak sobie oglądałam te zapomniane melodie i ochoty nabrałam na przenoszenie gór... I co? I rano budzę się z nosem jak kartofel i z przenoszenia gór nici. I nawet mi się o mojej kuchni nie chciało myśleć, ale jest nadzieja w tym temacie moi drodzy - pewna dobra duszyczka (dziękuję Bestyjeczko:)) podzieliła się pomysłem na doprowadzenie mojej kuchni do stanu WOW!!! Teraz problem tylko w tym, czy będziemy potrafili wywiązać się z zadania :) Oczywiście o efektach będę informować :)
Ale co ja to miałam dobrego... ach tak, nos jak kartofel i nici z ochoty na cokolwiek. Ale wiecie co? Przez pisanie tego posta, i obcowanie z  przedwojennymi piosenkami ochota mnie znowu naszła, hehehe... mam tylko nadzieję, że do rana mi nie przejdzie. A jeśli przejdzie, to jest na to lekarstwo :) Nazywa się Dymsza :)