Przygoda arktyczna, archeologia ogrodowa i moja poetycka dusza :)

Halooo???? Halo? Słychać mnie?? Raz, dwa, trzy... Czy mnie słychać? Tak? Dobrze, to zaczynamy....

"Dzień dobry, witam Państwa serdecznie. Dzisiaj przeprowadzamy relację z igloo. Tak, proszę Państwa, z igloo. Temperatura w Moorland Home systematycznie spada od niedzieli....Tak, tak, w tym dniu bowiem kaloryfery ogrzewające tenże dom, ogłosiły strajk..." 
Hehehe... Myślicie może, że sobie żarty stroję. Otóż moi drodzy, siedzę sobie teraz pisząc te słowa odziana w grube wełniane skarpety (kolanówki raczej :)), dżinsy, podkoszulek, gruby sweter i polar. Na szyi mam malowniczo przewiązany szalik... Myślałam o założeniu rękawiczek, ale nie mam takich bezpalczastych, a w innym nie mogę operować tym takim bajerem myszowym w laptopie (znaczy się tym odpowiednikiem myszy w normalnym komputerze) :) Najprawdziwsza prawda to jest. W niedzielę skończył się nam niestety olej ogrzewający domek i od tego czasu troche tu zimno. Generalnie da się wytrzymać, bo mamy przecież kominek... tylko, że tym kominkiem to my ogrzewamy duży pokój, a reszta do nieba przez komin ucieka:) No i w kuchni jest jeszcze ciepło, ale tylko jak akurat coś gotuję... Nie jest źle kochani, żyjemy:) A najzabawniej jest rano, jak trzeba z wyrka ciepłego i piżamki wyskoczyć, coby się w ciuchy dzienne przebrać :( Przypomina to wyścig formuły pierwszej, hehehe... chyba nigdy w życiu tak szybko się nie ubierałam, hehehe. Ale nie pękam moi mili, w końcu Magoda nasza droga miewała jeszcze zimniej... A na dowód przedstawiam wam fotografię mojej stacji meteorologicznej, która pieszczotliwie nazywam Dziewczynką. Otóż Dziewczynka pokazuje temperatury w sypialniach tego typu:

Jak ktoś niedowidzi, to ja podpowiem, że tam jest 12,9 stopnia. O dziesiątej minut jedenaście już się oczywiście trochę ociepliło - kiedy się budzimy jest ciut ciut mniej, tak może ze dwanaście i pół :)

Nie należy się zatem dziwić, że przez ostanie kilka dni, moim najlepszym przyjacielem - oprócz Dyzinka oczywiście, mojego futerka kochanego - jest MuMu. Popatrzcie sami, jaka zachwycona jest moja MuMu, że z szafy ją wytargałam i do łóżka zabrałam :), hehe...

MuMu codziennie wieczorem dostaje michę gorącej wody do picia, po czym z pełnym i gorącym brzuszkiem idzie ze mną spać... Oj jak cieplutko i milutko z moim MuMu - termoforkiem:):):)
Jest jednak nadzieja, że MuMu nie będzie musiała mnie dzisiaj w nocy dogrzewać - ma się bowiem dzisiaj, już za chwileczkę, już za momencik, pojawić nasz wybawca z dostawą oleju. Będzie ciepło, mili Ludkowie!!!!

Ja nie wiem jak Wy macie, kiedy jest zimno. Ja dokonuję na sobie hibernacji. Od niedzieli robię bardzo niewiele, żeby nie powiedzieć nic. vonZeal powtarza mi na okrągło, że jak zimno to trzeba coś robić, żeby się temperatura człowiekowi podniosła, ale ja wolę sie przykryć kocykiem, siedzieć przy ogniu i hibernować. No tak już mam i nic na to nie poradzę... Chałupa zarasta brudem, a ja hibernuję:) Ale co tam, stwierdziłam, że przez parę dni nicnierobienia robale mi się w domu nie zalęgną, hehehe. Jutro będzie ciepło, to domeczek się oporządzi na błysk, nie? A póki co, hibernuję:) ku rozpaczy vonZeala oczywiście. On z kolei stosuje promowane przez siebie metody walki z niskimi temperaturami w domu. Wybył on bowiem mianowicie do ogrodu (tak, tak, tam podobno było cieplej, słońce przyświecało, i tak dalej) i rozpoczął porządkowanie terenu. Przyciął żywopłoty, które nie były przycinane od co najmniej trzech sezonów. Przemielił gałęzie w takiej śmiesznej maszynie do mielenia, posegregował donice i inne śmieci, uporządkował patio :) Taki cudowny vonZeal!!! Ogród nie wygłąda już jak przerośnięta dzika dzikość... jak piękny ogród też jeszcze nie wygląda, ale pierwsze kroki zostały poczynione :) No i tak wykonując te wszystkie ocieplające ciało prace w ogrodzie, vonZeal przeprowadzał czynności wykopaliskowe. A tutaj efekt jego wysiłków archeologicznych:
1. Porcelana urody cudnej

Niestety, po oczyszczeniu część skorup okazała się być uszkodzona. Ale "nocnik" (czyli to-to na pierwszym planie, co ponoć osłonką na doniczkę jest) jest cały!

2. Taczki drewniane :

3. Pojazd:

Niestety, jestem pełna obaw, że nasze umiejętności nie pozwolą na pełne odrestaurowanie tego wykopaliska:(

4. Bucik (pieszczotliwie nazwany przeze mnie "pantofelkiem Kopciuszka"):

A ponadto znaleziony został kawał alabastru tudzież marmuru, który prawdopodobnie służył jako tak zwany splash back, czyli "antychlapacz" za zlewem w kuchni, bądź umywalką w łazience, a który może uda się nam jakoś wykorzystać w kuchni; a także zlew ceramiczny, niestety pęknięty na pół:(:(:(

A na zakończenie słowo o jakże modnych ostatnimi czasy wyróżnieniach. Ja je naprawdę lubię, dostałam w sumie cztery razy (dziękuję MarioPar, Margott, Bestyjeczko i Kasiu) i zawsze jest mi z tego powodu bardzo miło. A nawet bardzo bardzo miło. I serce jakoś tak mocniej zabije na wieść, że ktoś je przyznał... Zauważyłam jednak ostatnio - podobnie jak wiele moich blogowych koleżanek - że trochę się nam te wyróżnienia wymknęły spod kontroli ;) No tak jakoś się zrobiło łańcuszkowe towarzystwo wzajemnej adoracji, niestety. Szkoda, bo chyba nie taka początkowo była idea przyznawania wyróżnień. No i w konsekwencji tego przerostu formy nad treścią narodził się BUNT, STRAJK, AKCJA ANTYWYRÓŻNIENIOWA. Na blogach pojawiły się znaczki. I ja chciałam taki znaczek stworzyć (bo póki co podkradłam od Bestyjeczki), ale moje umiejętności graficzne są hmmm... żadne. Dlatego też popełniłam dzieło poetyckie (nie, żebym w tej akurat dziedzinie miała jakieś umiejętności, o czym zaraz się przekonacie, tylko tak jakoś mi się w główce zrodziło - chyba z tego zimna hehehe). Dzieło moje prezentuje się tak:

Geniusz przeze mnie przemawia, ot co:):):)

I póki co tym artystycznym akcentem kończę, mili Państwo; kontemplujcie urodę dzieła mego i talent mój nieprzeciętny:) A ja... idę sobie zrobić gorącą herbatkę i założyć rękawiczki na zmrożone rączęta...