Wiosna, wiosna, wiosna, jak to tak?

Kiedy nasi ogrodowi pierzaści goście wykazują się zwiększoną aktywnością...

a w ogrodzie gdzie niegdzie mozolnie wykluwają się z ziemi zielone cudeńka:

a do tego wszystkiego przygrzewa słoneczko, czas ruszyć na wędrówkę w poszukiwaniu wiosny :)

Zdecydowanie tutejsze powietrze zaczyna pachnieć inaczej... Może jeszcze jej nie widać, ale wiosna, moi mili, jest już w drodze. Ale zaraz, zaraz - toż to zaledwie druga połowa stycznia! Ej, wiosna, wiosna jak to tak? Nie za wcześnie przypadkiem?? Eee, co tam, narzekać nie będę :)
Dodam jeszcze nieco widoczków okolicznych i cudów tutejszej wiejskiej architektury (ach, te chaty kryte strzechą...):

Oj, długi był to spacer :) Osiem kilometrów zdecydowanie czuje się w nogach, zwłaszcza gdy kondycja nie do końca taka, jak być powinna. Ale co tam, tłuszczyku się troszkę spaliło, więc uzupełnić go trzeba :) A zatem - tak na szybko, bo świeże powietrze wzmaga przecie apetyt -zapraszam na naleśniki! Z bitą śmietaną i posypane czekoladą :) Nadzienie do wyboru: dżem wiśniowy, marmolada pomarańczowa, nutella albo - uwaga, uwaga - cukier i sok cytrynowy (z tym akurat nadzieniem spotkałam się po raz pierwszy w Anglii: posypujemy naleśniora cukrem, skrapaimy obficie sokiem z cytryny, zwijamy i... voila! Polecam, naprawdę pycha!)

Smacznego :)

PS. Słowo daję, naleśniki były pyszne, choć zdjęcie takie sobie... Dzieci wchłonęły w mgnieniu oka, Pan Domu na słowo "naleśniki" marudzi potwornie, a potem wcina, aż mu się uszy trzęsą :) Tak też było tym razem. No dobre były i tyle:) :)