Serce mam tylko jedno...

...oczywiście oprócz tego co puka w rytmie cza cza i czasem z młodej (hmmm...) piersi się wyrywa :) A wygląda ono tak:

Stare miałam dżinsy, starą koszulę (o dziurawych kamaszach tym razem nie wspomnę :)), to i postanowiłam je zrecyklingować. Dżinsy juz wcześniej zostały przerobione na "kwiotecki pikne", co to się nimi chwaliłam parę postów temu. Dzisiaj zużyłam kolejną ich część, a że jeszcze trochę zostało, to kto wie, może więcej serc powstanie...

A ponieważ tak się sercowo zrobiło, a wczoraj świętowali zakochani, przeczytajcie sobie balladę, którą znalazłam przypadkiem w sieci, a która z pewnego powodu troszkę mnie zaskoczyła.....

Ballada o małej księżniczce

Lat temu trzysta na pewno

Byłabyś dumną królewną,

Dumną infantką z Kastylii

O dłoniach bielszych od lilii.

Jaśniałaby twa uroda

W pałacach albo w ogrodach,

I oczy barwy metalu

Siałyby lęk w Escorialu.

O twoją chłodną grandezzę,

O twoje wdzięki kobiece,

Kruszono by stal co ranka

a mauretańskich krużgankach.

Żebrzący o twoją łaskę

Malowałby cię Velazquez,

I swoim pędzlem, księżniczko,

Uwieczniłby twoje liczko.

Pierwszy poeta Madrytu

Zabawiałby cię do świtu

Niepokojącą historią

O Don Juanie Tenorio.

A ja - twój przyszły małżonek,

W kryzach z barbanckich koronek

Przez wąskie, tajemne drzwiczki

Szedłbym do mojej księżniczki,

I niósłbym ci w podarunku

Prócz serca i pocałunku

Szkatułę rzezaną w kości

Na dowód mojej miłości.

A w tej szkatule pierścienie,

Klejnoty o wielkiej cenie

I dwieście naramienników

Od genueńskich złotników.

Lecz dziś żyjemy w epoce,

Gdy dni są smutne i noce,

I życie coraz to pustsze,

Jak lustro odbite w lustrze.

Nie jestem grandem hiszpańskim,

Tylko poetą bezpańskim,

Który nieśmiało na randkę

Zaprasza swoją infantkę.

Przychodzi moja królewna

W trepkach z prostego drewna,

I po kawiarniach z nią błądzę

Za pożyczone pieniądze.

Tulisz się do mnie łaskawie,

Stajesz przy każdej wystawie,

Gdzie leżą rzeczy niedrogie,

Których ci kupić nie mogę.

I tylko miłość jest tania

Pachnąca smutkiem rozstania,

Więc rzucam ci ją pod nogi,

Choć jestem taki ubogi,

I ślę ci na znak tęsknoty

Fiołki za jeden złoty,

I moje serce uparte

Jednego grosza nie warte.

 

I tak sobie przeczytałam powyższą balladę i pomyślałam, że piękna to walentynka. I się zamyśliłam... A wiecie kto jest jej autorem? I to jest właśnie owo zaskoczenie (przynajmniej dla mnie): Jan Brzechwa...

Pozdrawiam...