wtorek, 24 sierpnia 2010

Hibernacji mówimy NIE!

Czy ktoś tu jeszcze w ogóle zagląda?  Ciekawa jestem, bo z jakiś zupełnie nieznanych mi powodów Moorland Home porósł mchem... i pajęczyny się pojawiły w kątach pomiędzy postami, hehehe. Przyczyn mojej przedłużającej się nieobecności w świecie blogowym można by znaleść pewnie całe mnóstwo, ale tłumaczyć się nie czas i miejsce:) Powiem tylko tyle: mea culpa i już jestem:) Na dzień dobry zatem mały bukiecik dla wszystkich tych, którzy jeszcze o mnie nie zapomnieli...























Moi mili, chałupa nasza Moorlandowa cały czas jest w rozsypce, a nawet więcej niż w rozsypce. No bo ściany obskropane, futryny drzwi obdarte z farby i... czas ucieka:) Ale już jesteśmy na dobrej drodze, bo ściany które wymagały szczególnej uwagi (w tym moja sławetna ściana kuchenna) zostały wygipsowane pięknie przez fachowców. Matko, ile z tym zachodu było... Gipsowanie trwało pięć tygodni, a ścian wymagających szczególnej uwagi było - pożal sie Boże - 4 (słownie: cztery), w tym jedna o powierzchni około jednego metra kwadratowego:). Na dodatek są oczywiście wakacje, a zatem młode pokolenie uziemione w domu. Młode pokolenie natomiast na komendę "Nie dotykać! Świeżo malowane!" co robi? Oczywiście musi sprawdzić, czy aby napewno świeżo malowane i już mamy piekne odciski na ścianie na ten przykład, i robotę polegającą na położeniu kolejnej warstwy farby (bo sprawdzanie nie kończy się zazwyczaj na jednym odcisku, o nie, hehehehe),  a co za tym idzie kolejny dzień z głowy:) No nie ma co ryzykować i trzeba czekać, aż młode pokolenie wróci do szkoły...

Pogodę mieliśmy iście letnią do 21 lipca, czyli do dnia rozpoczęcia wakacji. Od tego czasu niebo nad Moorland Home najczęściej wygląda tak:


a roślinki w ogrodzie najczęsciej wyglądają tak:











Prawda, że uroczo? A w przerwie między ulewnymi deszczami, porywistymi wichurami, i temperaturami bynajmniej nie +25 stopni, można sobie w ogrodzie (bo dalej lepiej sie nie wypuszczać za bardzo w obawie przed kolejną ulewą, hehehe) pooglądać różnego rodzaju stwory. Takie na przykład:


Pomimo niespecjanie sprzyjającej aury mieliśmy jednak we wsi nasz coroczny festiwal folklorystyczny. O dziwo, tym razem pogoda dopisała. Niestety, nie dopisała publiczność - ponoć w tym roku było znacznie mniej osób przyjezdnych niż w latach ubiełych. Mnie to specjalnie nie dziwi - ceny biletów były bardzo wygórowane. Załoga naszej chałupy mogła sobie pozwolić niestety tylko na jeden dzień festiwalu (a właściwie tylko pół dnia). Zabawa jednak była przednia; poza oczywistymi atrakcjami pod tytułem namiot z piwem typu "spocone skarpety", czyli English Ale (to vonZeal), a także bardziej normalnym piwem typu "blond" (to ja), były koncerty, opowiadanie historyjek dla dzieci, teatrzyk kukiełkowy, wyścigi gumowych kaczek (nasza kaczka oczywiście.... nie wygrała), i cała masa innych różności:)






Oczywiście, jak to na festiwal folkowy przystało, pojawiło się sporo grup Morris Dancers. Taniec Morris jest angielskim tańcem ludowym, tańczonym zwykle przy akompaniamencie muzycznym. Tancerze często korzystają z rekwizytów, takich jak kije, miecze, chusteczki, czy dzwonki. Jest kilka stylów tańca morris, a grup Morris Dancers jest tyle, że trudno je policzyć:) Również i nasza wieś ma swoją grupę, a nawet dwie:) Męską ( o której wspomniałam w poprzednim poście) i żeńską:)




Bardzo malowniczą grupą okazała się ta grupa. Reprezentowała ona styl "Border Morris", który wyróżnia się między innymi makijażem. Malowanie twarzy na czarno pochodzi z czasów, kiedy tańczono morris jako formę żebractwa; żebranie z kolei było nielegalne, a zatem aby uniknąć rozpoznania, a tym samym kary, tancerze malowali swoje twarze. Ta grupa jednak zwróciła moja uwagę nie tyle czarnymi buziami, co kapeluszami - zwróćcie uwagę, jakie są cudne!




I mnie było dane wystąpić w takim kapelonku:) Co prawda tylko do zdjęcia, ale zawsze:):):)


Były również inne kapelusze:


I cała masa różnych, niezwykle malownicznych charakterów. O, proszę:





Jako, że było coś dla serca, to musi być też coś dla brzusia:) Danie bowiem ostatnio upichciłam inspirując się przepisem znalezionym w magazynie EasyCook. Danie w sam raz na chłodniejszy dzionek, na przykład na jesień, czyli porę roku, którą z mniejszymi raczej niż większymi przerwami, mam od 21 lipca, hehehe. Bardzo dobre danie, bo robi się to wszystko w jednym garze:) Jest to coś w typie gulaszu, tyle, że bez mięsa. To znaczy zamiast mięsa pojawia się chorizo, ale myślę że będzie równie pyszne z innego rodzaju kiełbaską:) Dodatkowo w daniu jest szpinak! Moje najwcześniejsze doświadczenie ze szpinakiem, czy raczej z zieloną breją to czasy przedszkola. Miałam wtedy jakieś trzy lata i zasiadłam (jak i inne dzieci) do obiadu. Nie muszę chyba dodawać, że niejadkiem byłam potwornym, a do tego jak wjechała mi przed nos zielona breja to stwierdziłam, że jeść tego nie będę, i koniec. Ale kazano:) No to coś tam skubnęłam i w bek. Że beee, i wstrętne i jeść tego nie będę i koniec:) No to marsz do kąta (tak, tak, takie to były kiedyś czasy, hehehehe). Będąc grzeczną dziwczynką do tego kąta oczywiście pomaszerowałam posłusznie, ale... no kochani - nie byłabym sobą, gdybym swojego wrednego charakterku nie pokazała paniom przsedszkolankom, które mnie - dziecko, co zielonej brei jeść nie chciało - do tego kąta postawiły. One mnie do kąta, to ja im w tym kącie zieloną breję w postaci jeszcze większej brei oddałam. No i miały za swoje :) I na tym się moje dziecięce wspomnienie szpinaku kończy. Od tego czasu szpinaku nie! I koniec! Że niby alergię na szpinak mam:) Aż tu któregoś pięknego dnia znajoma zrobiła danie, które mi bardzo smakowało. No tak mi smakowało, moi drodzy, że kiedy po wtrynieniu całej porcji plus dokładki dowiedziałam się, że w daniu był szpinak, stwierdziłam, że ja chyba jednak ten szpinak to nawet lubię, hehehe. 
No więc w tym moim bezmięsnym, ale kiełbasianym gulaszu jest szpinak. Ponadto jest 1 cebula, 4-5 ziemniaków, 2 marchewki, woda, trochę octu, i puszka ciecierzycy. No i oczywiście przyprawy (u mnie czzerwona papryka, nieco chili, pieprz, vegeta. A.... i cynamon!)

Na patelni rozgrzewamy olej, następnie wrzucamy na to  pokrojoną w kosteczkę cebulkę w celu jej przyrumienienia. Następnie wrzucamy na tę samą patelnię pokrojone w kostkę ziemniaczki i marchewę. Dodajemy troszkę wody (tylko tyle, żeby nam warzywa do patelni przywierać nie zaczęły), przyprawiamy, i dusimy przez jakieś 10 - 15 minut. Po tym czasie na patelnie wrzucamy pokrojone w kostkę albo plasterki chorizo (ewentualnie inną kiełbachę) oraz około pół łyżeczki cynamonu, i dalej dusimy.


Po kolejnych 10 minutach dodajemy odsączoną ciecierzycę, zalewamy około 150 ml wody z kapką octu (w przepisie był ocet sherry, ja dałam czerwony balsamiczny), przykrywamy i zostawiamy znowu na jakieś 10 minut. Wreszcie po tym czasie dodajemy opłukane i odsączone liście szpinaku, mieszamy i po około 2 minutach podajemy. Mniam. A jeszcze bardziej mniam będzie ze świeża, cieplutką jeszcze kajzerką:)


Przepraszam za jakość zdjęcia - było robione z lampą błyskową; wiecie, jesienią szaro jest za oknem, a i ciemno się robi znacznie wcześniej:)

I to by było na tyle. Teraz muszę zabrać się za uzupełnianie zaległości - idę poodwiedzać mojej drogie blogowe koleżanki, więc wodę na kawusię proszę stawiać i ciacha na stół wyciągać:):)

22 komentarze:

  1. Mam dzisiaj mistyczną moc przyciagania myślami. Myślałam o Tobie, że dawno Cię nie było, myślałam o Asi z Siedliska pod lipami i odezwała się.
    Cary cy co ?
    Buziaki

    OdpowiedzUsuń
  2. No chyba cary Mario, bo ja właśnie w odwiedzinach u Ciebie teraz byłam, a Ty u mnie:):):) Cary jak nic!

    OdpowiedzUsuń
  3. Zagląda, zagląda :) Zdjęcia piękne :) Ehhh odwiedziło by się znowu Kornwalię i Devon :)

    OdpowiedzUsuń
  4. hmmm jesień latem ??
    gdzieś Ty się Kobieto wyprowadziła :P

    fajnie że znowu jesteś i że remoncik ruszył

    buziaki i zdawaj relację co i jak u Ciebie, kiedy Cię nie było :)

    OdpowiedzUsuń
  5. Ech co bym dała, żeby sobie na takim pikniku z Tobą pobalować :-) Fantastyczne fotki - wszystkie! Widzę, że nowy aparat to strzał w 10! (burzowe niebo to mój faworyt). A danie ze szpinakiem pewnie wypróbuję - w dzieciństwie nikt mnie do zielonej brei nie zmuszał a jak zjadłam za dorosłego breję doprawioną czosnkiem, to się w szpinaku zakochałam.

    OdpowiedzUsuń
  6. No pięknie, jak wracasz to z pompą !!!...i dobrze bo tęskniłyśmy za Tobą.
    - zdjęcia roślinek cudne
    - widoczek, choć odstrasza chmurami to robi wrażenie artystyczne - super fotka
    - w miasteczku widzę wesoło, zabawa przednia
    - kapelusze faktycznie cudne, ktoś się przy nich napracował
    - jedzonko wygląda smakowicie, tylko ja nie lubię szpinaku :(
    - Dziękuję za ciekawy i pouczający post, przybliżający panujące zwyczaje i tradycje :)))- SUPER!!!
    ~~POZDRAWIAM

    OdpowiedzUsuń
  7. No toś się kobieto zahibernowała!! Tez się zastanawiałam, czy to urlop na drugiej półkuli, czy remont z odcięciem od netu. Dobrze, że już jesteś, bo trzeba mi Twojego poczucia humoru i codziennej dawki optymizmu.
    Nie wiem skąd mi to przyszło do głowy, ale impreza kojarzy mi się z urodzinami Bilbo Bagginsa z Shire. to chyba przez to, że znowu słucham sobie Tolkiena przy prasowaniu :)).
    Buziaki ze słonecznego Krakowa.

    OdpowiedzUsuń
  8. Ten komentarz został usunięty przez administratora bloga.

    OdpowiedzUsuń
  9. deZeal, świetny reportaż, świetny!
    Co za, pozazdroszczenia godna, działalność rozrywkowo-kulturalna w Waszej wsi! I widać, jak doskonale się bawiłaś!

    Miło przeczytać, że remont domu posuwa się wielkimi krokami. A ogród, i ogrodowe stwory naprawdę warte oglądania. Że mokro? że chłodno? - no cóż, nie można mieć wszystkiego.

    Pozdrawiam Cię serdecznie

    OdpowiedzUsuń
  10. Dzien dobry. :) Ja tu dzis pierwszy raz zajrzalam i mam nadzieje zagladac czesciej. O Devon wiele dobrego slyszalam, ale jeszcze tam nie bylam, wiec licze na ciekawe relacje i zdjecia. W wolnym czasie (no musze go w koncu jakos wyskrobac) poczytam poprzednie posty. Pozdrawiam serdecznie z nie tak deszczowego tego lata Yorkshire Dales. :)

    OdpowiedzUsuń
  11. No nareszcie się odeawałaś Żelku :) brakowalo tu Twojego szczebiotu ;) fotki piękne i nastrojowe a festyn musiał być niesamowity, ale żeby bilety na festyn?? u nas za darmo można się bawić :) wracaj ;)
    miłej nocy!

    OdpowiedzUsuń
  12. Apetyczne zdjęcia... nie moge sie oprzec ;0

    OdpowiedzUsuń
  13. Hihi, a ja się zasyanawiałam co też to ja mogłam takiego wysmarować u Ciebie, że to "moja wina" iż wróciłaś do blogowego życia. A ja sobie zwyczajnie, najzwyczajnie zawestchnęłam i zatęskniłam głosno za Twoimi rewelacyjnymi opowieściami. Czasem mam wrażenie jakbym książkę czytała i czekam niecierpliwie na każdy kolejny odcinek opowieści. Masz lekką rękę do pisania relacji. Lubię do Ciebie zaglądać, bo ciekawie piszesz i tak frywolnie, wesoło. Zostań już...

    Też mam maleńki remoncik w naszym domku na pastwiskach, a właściwie to takie tam odświeżanie ścian głównie, ale trochę nas choroba Jana przystopowała. Powolutku jednak przemy do celu.

    OdpowiedzUsuń
  14. Byłam w Cornwalii całe 5 dni i pokochałam tę część UK. Może to też podświadoma tęsknota za tym miejscem sprawiła, że lubię tu zaglądać do Ciebie? No, a fakt jak Ty to wszystko świetnie relacjonujesz pogłębia zaciekawienie. Bądź, po prostu bądź i pisz, a ja (a my) będę czytać.

    OdpowiedzUsuń
  15. Fajnie, ze wracasz, bo już ciekawa jestem bardzo tych poremontowych ścian. A pogodowej aury nie zazdroszczę.

    Pozdrawiam.

    OdpowiedzUsuń
  16. welcome back!

    piękne fotki wstawiłaś, tych roślinek i z festiwalu. lubię takie kulturowe imprezy i chętnie bym poszła na takie
    ja piwa typu "spocone skarpety" co prawda nie pijam ale ciderem nie pogardzę :)
    nie słyszałam wczesniej to tym żebraczym tancu! lepiej pozno niz wcale :)
    a danie wygląda smacznie, chyba sie skuszę na taki gulasz :)

    OdpowiedzUsuń
  17. jestem tu pierwszy raz, z przyjemnością przeczytałam te słowa, siedząc w wygodnym fotelu. zostanę tu na dłużej..

    OdpowiedzUsuń
  18. Piękne kwiaty... no i klimat UK - dla mnie nic więcej nie trzeba. Pozdrawiam z http://lawendowe-wzgorze.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
  19. Wcale nie widać tu pajęczyn!
    Super relacja foto.
    Pozdrawiam!

    OdpowiedzUsuń
  20. Moja Droga, no właśnie myślałam, że Ty się zahibernowałaś!!! Ale piękny post rekompensuje tęsknotę:)
    Chciałam Cię też serdecznie zaprosić do blogowej zabawy "Lubię..." - szczegóły znajdziesz tu: http://kucharnia.blogspot.com/2010/08/jedna-z-dziesieciu-ricotta.html
    Mam nadzieję, że dasz się namówić!
    Pozdrowienia!

    OdpowiedzUsuń
  21. Moi mili, dziękuję Wam wszystkim za miłe komentarze:)
    Ulu - to nic trudnego, treba tylko spakować walizkę:)
    Kasiu - no widzisz, tak mnie wywiało do krainy deszczowców, CaRRRRRamba:)
    Bestyjeczko - z tym aparatem to nie do konca tak cacy. Większość zdjęć zrobiona vonZealowym sprzętem niestety:(
    Ivciu - ja tez nie lubiłam szpinaku, hehehe. Polubisz, tylko na początek dowal całą masę czosnku:) No chyba, że nie lubisz czosnku:):):) Buźki
    Miruś - jestem już, jestem, a niedługo będę jeszcze bliżej Ciebie:)
    Ma.ol.su - no niby się posuwa, tylko według mnie te kroki to nie wielkie tylko takie raczej krasnoludczde:) Buziolki:)
    Karolino - witaj w moim świecie:) Zaglądaj tak często jak Ci sie podoba:)
    Ikuś - no bo widzisz, cały myk polega na tym, zeby imprezę nazwać festiwalem, i już opłaty są w pełni uzasadnione:):) Buziaczki:)
    Marcinie - smacznego:)
    Helo - dziękuje Ci bardzo za miłe słowa i uroczyście oświadczam, że będę pisać:)
    Imoen - wiesz, ja też jestem ich ciekawa, hahaha:) Buźki:)
    Titanio - cider oczywiscie też był:) A na danie się skuś, bo dobre:)
    Asiejo - witaj i rozgość się na dobre:)
    Lawendowy Kocurku - ja z tym klimatem to bym nie przesadzała, hahaha. Tego lata zdecydowanie za dużo deszczu u nas spadło:) Pozdrawiam i zaglądaj do mnie częściej:)
    Amber - no bo posprzątać przed wizytą gości mi sie trochę udało:):) Witaj i wpadaj częściej:)
    Anno-Mario - Już jestem:) Zabawa mówisz? Hmmmm.... Oczywiście, że dam się namówić:) Oczekuj postu na ten temat:) Pozdrawiam

    OdpowiedzUsuń