Zwycięstwo...

...smakuje wybornie :) Zwłaszcza jeśli jest to zwycięstwo nad własnymi lękami, słabościami, fobiami czy czym tam jeszcze... Ale do rzeczy;

Od lat piekę własny chleb, ale zawsze używam wynalazku zwanego maszyną do chleba. Dostaliśmy kiedyś dawno temu takie właśnie ustrojstwo od znajomych, którzy użyli to-to trzy razy i odstawili w czeluście szafy... Bo z takimi przyrządami to właśnie tak jest, że albo używa się codziennie, albo nie używa wcale. Od czasu kiedy automatyczny piekarz pojawił się w naszym domu użytkowany był codziennie. I naprawdę szczerze polecam, bo to taki magik, co i chleb upiecze i ciasto wyrobi (bo ja sama zbyt delikatne rączęta mam, hehehe), ba, nawet dżem zrobi:) I tylko dwie rzecz mnie wkurzały od zawsze - dziura na spodzie chleba od mieszdła, (którego w moim prywatnym piekarzu nie da się wyjąć) i fakt, że taki chleb to - pomimo, że dobry - to jednak wydawał mi się taki trochę oszukany. Prawdziwy chleb na zakwasie i ugnieciony "tymi ręcyma" mi się marzył od dawna.... z tym, że zarówno "ugniecanie" jak i sam zakwas przerażał mnie niczym najlepsza powieść grozy... i tak odkładałam i odkładałam, a czym bardziej odkładałam, tym bardziej mi się chciało ugniecionego własnoręcznie chleba na zakwasie, takiego naszego polskiego.... 

I oto on, owoc mojej zwycięskiej walki z zakwasem, bochen numer 1, o wdzięcznej nazwie Chleb Polski, którego przepis bezczelnie zgapiłam od Dorotus. Tadam!!!!!

 

Bochen oczywiście się mignął, a zwycięska walka ze słabościami i fobiami zakwasowymi została przypieczętowana bochenkiem nr 2:)

I taka jestem z siebie dumna, że dziób mi się cieszy, a ogród odwzajemnia uśmiechy...

 

 

 

A teraz już idę sobie ukroić kolejna pajdę chlebka:) Ktoś sobie życzy kromalka???
Buziol:)